Samen onderweg met...

Dit verhaal verscheen eerder in ons personeelsmagazine Wat is er Loos.

“Ik was veertien toen ik bij autospuiterij Nico Mooij begon”, vertelt Nicor. “Destijds kwam ook de eerste vrachtwagen van Simon Loos binnen die we gingen spuiten. Zo ben ik met het Simon Loos virus in aanraking gekomen.” Nicor groeit bij Nico Mooij door tot bedrijfsleider. In die rol voorzag hij al honderden vrachtwagens van de kenmerkende Looskleuren. Maar in 2019 komt Nicor pas officieel in dienst, als Simon Loos de truckspuiterij overneemt.

“Wij waren toen ook net aan het werk in de truckspuiterij”, vertellen Thijs en Bas. Vanuit hun stage bleven ze hangen. Hoe ze het vinden om met hun vader samen te werken? “Druk!”, zeggen ze allebei. Niet dat het werk per se heel druk is. “Het is een druk mannetje”, verklaren ze, lachend naar hun vader. “Maar hij zet ons ook wel goed aan het werk hoor!” Nicor geniet er zichtbaar van en schiet in de lach. “Ik vind het heel leuk om met ze samen te werken, absoluut!” 

Als bedrijfsleider stuurt Nicor het team van 15 collega’s aan, waaronder dus Thijs en Bas. “We liggen wel aardig op één lijn en hebben aan een half woord genoeg”, vertelt Thijs. Er is volgens hem maar één valkuil aan werken met familie: “Dat je af en toe te eerlijk bent en iets bozer kan reageren, maar dat komt omdat het zo eigen is.” Nicor: “Dat klopt weleens ja, maar verder zie ik alleen maar pluspunten hoor. Ik zie het totaal niet als een hinder dat ik met mijn zoons werk.” De succesformule zit volgens Nicor in uitspreken en accepteren. “We hebben eigenlijk nooit wrijving, serieus. We zijn allemaal makkelijk qua karakter en als er wat is, spreken we dat uit. Hup en door! Niet blijven hangen in iets, weet je wel? Dat is onze kracht!” 

Thijs is opgeleid als truckspuiter en werkt sinds zijn twintigste in de truckspuiterij. Vakkundig plakt hij grote oppervlakten en kleine details af, om ze vervolgens strak in de lak te zetten. “Plakken en plamuren, dat moet je wel even kunnen, maar dat komt met de tijd. Het mooiste vind ik om van niets iets moois te maken”, zegt hij trots. Bas is plaatwerker en richt zich in de spuiterij op een andere tak van sport. Wekelijks komen er zo’n vijf auto’s binnen met schade, van kleine krasjes tot grote deuken. “Schades herstellen vind ik het mooiste dat er is”, zegt hij. “Hele voorkanten die in elkaar liggen en die repareren naar zo goed als nieuw.” 

Hun jongste broer Tom slaat een andere weg in. Naast zijn bijbaan in de wasstraat van Simon Loos, wordt Tom via zijn opleiding klaargestoomd als beroepschauffeur. “Laat mij maar lekker de weg op!”, zegt hij. “Het liefst naar het buitenland, want in Nederland zijn de afstanden te klein. Negen uur lang alleen maar zitten, richting Scandinavië.” Dromen genoeg voor de jongste Karel. De truckspuiterij kent hij inmiddels wel van de verhalen. 

Want die verhalen worden regelmatig besproken aan de keukentafel. “Als je met z’n allen aan tafel zit, ga je weleens de dag doornemen. Soms moeten we daar wel een beetje voor oppassen”, zegt Nicor. “Mijn vrouw remt ons dan soms wel af hoor! ‘Nu even niet, onder het eten even wat anders’ zegt ze dan.” Of er wel andere leuke gespreksonderwerpen zijn? “Zekerweten! Voetbal”, lachen de jongens.

Je zou trouwens denken dat Nicor, Thijs en Bas iedere dag carpoolen. Toch zit dat er niet in, vertelt Nicor. “Ik begin om 6 uur, dus ik ben de ‘vroegspook’ van ons. We doen hier om kwart over zeven koffie en dan komen die jongens binnen, ook allebei apart.” Thijs pakt de fiets en Bas stapt in de auto. Bas: “Lekker makkelijk, toch! Ik ben altijd iets later. Wel nét op tijd, maar de auto is sneller.” Als het team van de truckspuiterij compleet is om half acht, kan de dag beginnen. 

Het team splitst zich in een groep van schadeherstellers en truckspuiters, die onder een teamleider aan de slag gaan. Waar je als chauffeur of monteur veel te maken hebt met innovaties in de techniek, blijft het werk in de truckspuiterij vooral zoals het is. “Het is echt wel handarbeid. Er verandert hier en daar wel iets, maar je moet het echt met de hand doen”, legt Nicor uit. Pure ambacht, dat is het in feite. En daar gaat de familie Karel voorlopig nog mee door. “Of ik in de voetsporen van mijn vader wil treden?”, zegt Bas. “Misschien wel, eerst maar eens heel goed worden in het vak. We doen het nog maar net. Het kan nog veel beter!”