Samen onderweg

Dit verhaal verscheen eerder in ons personeelsmagazine Wat is er Loos.

Danny werkte tot vijftien jaar geleden als vrachtwagenchauffeur. Destijds nog niet bij Simon Loos, maar wel ergens anders waar hij zijn passie kwijt kon. Op een gegeven moment zelfs iets teveel. “Ik werkte letterlijk dag en nacht. Mijn lichaam gaf allerlei signalen af en dat heb ik compleet genegeerd.” Het gevolg is dat Danny thuis twee epileptische aanvallen krijgt en niet meer achter het stuur mag stappen. “Ik had een tunnelvisie, mijn leven was de vrachtwagen. Het zijn de enige twee aanvallen die ik heb gehad, maar mijn leven stond op zijn kop. Wat moest ik nu doen?”

De eisen om weer als chauffeur aan de slag te gaan zijn niet mals: als Danny na drie jaar stopt met zijn medicijnen, mag hij daarna vijf jaar geen epileptische aanval krijgen. “Zo ben ik zes jaar geleden bij Simon Loos gestart, alleen op de zondag”, vertelt Danny. Doordeweeks heeft hij een andere baan, waarin hij weer teveel hooi op zijn vork neemt. Hij raakt in een burn-out. “In goed overleg bij Simon Loos ben ik gestopt met mijn hobby als chauffeur, maar wel met de afspraak dat ik altijd terug mag komen als ik eraan toe ben.”

Wanneer dat moment in december 2021 daar is, weet hij meteen wat hem te doen staat. “Na vijf jaar was dat gelukkig zo ver! Ik heb mijn voormalige planner Rob Theuns weer gebeld. En wat ik het mooist vond: na al die jaren - en alleen op zondag te hebben gewerkt - wisten ze nog precies wie ik was. Rob wilde wel een bakkie doen en zo is het balletje gaan rollen.”

Zo vindt Danny weer zijn weg terug naar de vrachtwagen. Hij haalt opnieuw zijn code 95 en krijgt een introductiecursus bij Simon Loos. “Alles was anders”, lacht hij. “Ik ben nog van het schijventijdperk. Maar qua rijden is het net als fietsen, het ging fantastisch!” Danny gaat aan de slag in de divisie winkeldistributie en rijdt vanuit standplaats Zaandam voor Albert Heijn. Dat doet hij nu vier dagen in de week. “Ik woon in Julianadorp, dus het woon-werkverkeer is 140 kilometer per dag, maar ik heb het ervoor over.”

“Het voordeel van Zaandam is de flexibiliteit. Ik heb een pittige thuissituatie met mijn gezin, dat vraagt  veel tijd en aandacht. Dat kan ik nu bijna zelf invullen; ik werk twee dagen doordeweeks en twee in het weekend”, legt Danny uit. “Dit sluit zo goed aan, dat is het belangrijkst. Thuis moet het in balans zijn en daarnaast moet je werk doen wat je leuk vindt. Tuurlijk vragen ze weleens of je extra kunt werken of gaat er iets verkeerd, maar er wordt naar je geluisterd. Dat vind ik mooi bij zo’n groot bedrijf met zoveel mensen.”

Inmiddels draait Danny weer met volle gemak zijn stuur in de rondte. “Als je twee keer door Amsterdam geweest bent, dan weet je het op een gegeven moment weer. Ik heb gewoon het overzicht”, verklaart hij kort. “We hebben allemaal haast en de mensen om je heen houden geen rekening met je, dat weet je. Dus ik neem rustig mijn ruimte en rijd voorzichtig en met beleid. Tot nu toe heb ik ervaren dat dat heel goed gaat.”

‘Hoe moeilijker, hoe beter’, geldt dan ook voor Danny. Zijn tactiek op de weg? In alle omstandigheden het hoofd koelhouden. “Ik heb een hele simpele slogan: ‘ik ben echt niet de beste chauffeur, maar ik kom altijd overal’. Ik kom overal binnen, al gaat het lang niet altijd in één keer. Soms moet je een paar keer steken. Gewoon rustig blijven en als je twijfelt dan stap je even uit, ga je even kijken.”

Dat uitstappen en kijken doet Danny trouwens ook voor een andere reden. “In Amsterdam stap ik weleens uit en dan maak ik een foto, dat vind ik gewoon leuk. Ik heb zo’n vijfhonderd foto’s, maar ik kom vaak op dezelfde locaties, dus het wordt nu wat minder. Ik zet al mijn foto’s in de Simon Loos facebookgroep en op LinkedIn probeer ik één keer in de week een verhaaltje te zetten. Dat wordt volgens mij erg gewaardeerd, want sommige berichten worden wel negenduizend keer bekeken.” 

Zo inspireert Danny ook anderen om aan de slag te gaan in de transportsector. “Een hele goede vriend van me is eens met me meegegaan, die werkt nu vanuit standplaats Hoorn voor Simon Loos”, zegt Danny trots. “En mijn neefje twijfelt nog. Die is nu net achttien geworden en al een paar keer mee geweest.”

Daarmee herhaalt de geschiedenis zich voor Danny. Zelf stapte hij als klein jochie bij zijn oom in de vrachtwagen. “Ik was vier en ging al mee, dat heb ik jaren gedaan. Hij woonde in Den Haag en ik in Den Helder en alle schoolvakanties was ik daar. Dat zit er gewoon in. Ik vond het onderweg zijn, het vrije gevoel, gewoon fantastisch. Je kunt de hele dag in de vrachtwagen zijn en er gebeurt van alles om je heen.” 

“Mijn ouders zeiden vroeger altijd ‘kijk verder’, maar dít is het. Ik heb de havo gedaan en had door kunnen leren, maar je moet doen waar je passie ligt. Ik heb er nooit spijt van gehad.” Niet zo gek dus, dat Danny nu – achter het stuur – weer volledig op zijn plek zit. “Ze zeggen thuis ook: ‘je bent weer vrolijk!’ Ze worden er weleens gek van, want ik ben alleen maar met vrachtwagens bezig, dat zegt wel iets.”