Samen onderweg

Dit verhaal verscheen eerder in ons personeelsmagazine Wat is er Loos.

Werken hoort erbij. Het houdt je onder de mensen, brengt je gezelligheid en plezier. Dat is in ieder geval wat collega Piet van Tricht vindt. “Het mooiste is dat je een stukje voldoening hebt; je bent waardevol en nuttig in de maatschappij. En ik geniet écht van het werk. Ik geniet van het rijden in een vrachtwagen”, vertelt Piet. “Ik zeg altijd: wat je doet maakt niet uit. Maar wat je doet, moet je met hart en ziel doen. Het verschil zit ‘m er namelijk in dat je dan een stap extra zet.”

Als klein jochie speelt Piet al in de zandbak met zijn autootjes. Sindsdien weet hij wat hij later wil worden. “Ik werk al vanaf mijn vijftiende en begon als monteur. Dat deed ik met het idee om later als chauffeur aan de slag te kunnen, want dan kon ik bijvoorbeeld zelf de contactpunten en het oliefilter vernieuwen.” Na zijn opleiding als monteur, start Piet bij defensie. Hij leert daar wat tot de dag van vandaag belangrijk voor hem is. “Het heeft een hele impact op je leven hoor. We leven nu zo vluchtig en individualistisch en daarom denk ik dat het voor de jeugd zeer goed zou zijn om anderhalf jaar in dienst te gaan en met elkaar te leren leven. Je leert kameraadschappelijk denken, jezelf wegcijferen voor de groep en tot het gaatje gaan.”

Tot het gaatje gaan, dat is iets wat Piet blijft doen. Hij werkt ruim veertig jaar als chauffeur bij de landmacht. Wel is hij in 1971 korte tijd uitgestroomd voor een baan in het bedrijfsleven, maar uiteindelijk gaat hij toch weer aan de slag als burger binnen defensie. Als hij dan echt met pensioen gaat, blijken de sociale contacten een groot gemis. Piet besluit om een aantal dagen in de week als chauffeur te gaan werken. Wanneer Simon Loos in april 2020 het transport gaat verzorgen voor Arla in Nijkerk, komt Piet in dienst.

In Nijkerk staat Piet bekend om zijn ‘dubbele’ werkkleding. Tussen zijn Simon Loos kleding, schittert nog altijd zijn voormalige tenue van de burgerdefensie. “Normaal hebben oudere mensen een geruite pet op, maar dat is niet aan mij besteed. Ik wilde een luchtmachtpet op! Ik krijg er altijd veel aanspraak door, vanmorgen nog in Tiel”, vertelt hij trots.

Op zijn 73ste werkt Piet nog zo’n drie dagen in de week. “Ik denk dat ik de oudste ben die hier rondloopt, terwijl je het niet aan mij ziet”, zegt hij lachend. “De planning houdt wel rekening met mij hoor. Het is wel zo dat je mij geen zware lichamelijke arbeid moet geven. Als ik maar met een pompwagen kan laden en lossen, dan is het prima. Ook had ik in het begin wel moeite met het omschakelen naar moderne communicatiemiddelen en de boordcomputer. Dat lukt nu wel en als ik iets niet weet, dan vraag ik het gewoon aan een jongere collega. Dan komen we er altijd wel uit.”

Voorlopig blijft Piet met hart en ziel achter het stuur zitten. “Als ik gezond mag blijven, want dat hebben we natuurlijk niet in onze hand, ga ik nog twee jaar door. Dan vervalt mijn rijbewijs en ik ben van plan om die niet te verlengen.” Maar stilzitten zit er niet in. “Nee, ik ga niet niks doen, dat is niet goed. Zolang je nog kan en je hebt lichamelijk geen gebreken, is het goed om nog een beetje onder de mensen te zijn. Wat ik dan over twee jaar ga doen? Daar ben ik al een beetje over na aan het denken. Ik moet echt naar iets toeleven en houd het dus als een film in mijn gedachtenwereld. Misschien ga ik op een transportbusje of de heftruck. Het is ook net hoe je dan bent en wat je nog kunt.”