Samen onderweg met...

Het is vrijdagochtend, een uur of zeven. Vanuit het warehouse in Wognum vertrekken de blauwe boodschappenbusjes van Albert Heijn om de koelkasten in de Kop van Noord-Holland te vullen. Ook voor Gijs start zijn werkdag. Gewapend met de autosleutel in de ene hand en de pinautomaat in de andere, loopt hij richting de wagen waar hij die dag op mag rijden. “Voordat ik instap, check ik de bus even. Ik kijk of alle schade is gemeld en of het veilig is om te vertrekken.” Hij loopt een rondje om de bus, noteert het één en ander en neemt daarna tevreden plaats achter het stuur. “En ik heb nog een ritueel voor ik vertrek. Ik stuur altijd een appje naar mijn vrouw. Ze vindt het fijn om te weten dat ik veilig ben aangekomen op het werk en hoe laat ik weer thuis kom”, vertelt hij. Nadat hij zijn vrouw op de hoogte heeft gebracht, is het tijd om te vertrekken. 

Inmiddels rijdt Gijs al 2,5 jaar bij ons. Je kunt aan niets aflezen dat hij al op leeftijd is. Hij is zo fris als een hoentje. “Ik ben mijn hele leven al in de weer. Wist je dat ik zelfs triatlons heb gedaan? Vroeger heb ik een eigen schoonmaakbedrijf gehad met m’n vrouw. We hadden een hele groep met personeel. Een drukke baan met veel verantwoordelijkheid. Ik was altijd aan het werk. Toen ik wat ouder werd, ben ik daarmee gestopt omdat we wat meer rust wilden. Al hou ik absoluut niet van stilzitten, daarom wilde ik wel wat blijven doen.” Hij zag een advertentie over het bezorgen van boodschappen en dat leek hem wel wat. “Ik voelde me meteen welkom. Er werd niet raar naar mij gekeken vanwege m’n leeftijd”, vertelt hij. “Het werk is enorm leuk. Je bent met mensen bezig en daarnaast geniet ik van het rijden. Het is dan wel werk, maar het is wel ontspannend.”

Het eerste adresje van Gijs is in Zwaag. Z’n wagen is volledig gevuld met boxen met boodschappen. Op een steekwagentje verplaatst hij vlot de boxen vanuit zijn bus naar de voordeur van de klant. “Goedemorgen”, roept hij vrolijk als de eerste deur open gaat. Hij haalt de boodschappen uit de boxen en zet ze netjes in de gang van de klant. “We zijn er vroeg bij vandaag”, grapt hij. Na het innemen van een aantal plastic tasjes en statiegeldflessen, zet hij de lege boxen weer in zijn bus. 

De route door Zwaag rijdt hij vaker. “Doordat ik regelmatig in dezelfde omgeving rij, herken ik vaste klanten inmiddels wel. En dat is enorm leuk. Boodschappen vertellen ook veel over iemands leven. Als een klant taart en bier koopt, dan weet je dat er iets te vieren valt. Als iemands arm opeens in het gips zit, dan vraag ik altijd wel even wat er aan de hand is. En als er een kindje geboren is dan feliciteer ik ze natuurlijk hartelijk. Het persoonlijke tintje aan dit werk trekt mij erg. Ik heb regelmatig een fijn gesprek. En inmiddels weet ik ook wel waar alle drankorgels van Zwaag wonen”, geeft hij met een knipoog toe. 

Het werk zelf gaat Gijs goed af. Toch had hij in het begin wel wat moeite met één aspect van het werk. “Ik vond al dat digitale best lastig. Werken met de handscanner en het pinautomaat. Dat ben ik niet zo gewend. Al die jonkies in het team pakken dat veel sneller op. Dat merk ik dan wel. Maar gelukkig zijn er heel veel collega’s die me helpen. Ze zijn erg geduldig met me”, lacht hij. 

Gijs werkt een aantal dagen in de week. Net wat er nodig is. En tijdens zo’n werkdag, maak je best veel mee. “Een lange poos terug heb ik een keer een avonddienst gereden. Het was toen winter en pikdonker en soms rij je best over donkere weggetjes en paadjes. Een auto die vlak voor mij reed, reed vervolgens midden in een groep met schapen. Dat was wel even schrikken. Gelukkig liep het, voor mij, met een sisser af en kon ik mijn weg vervolgen.” Terwijl hij deze gebeurtenis aanhaalt, bedenkt hij zich nóg een gebeurtenis die hij niet snel vergeet. “In elke bus staat een steekwagentje om de boodschappen makkelijk te verplaatsen. Deze ben ik in het begin wel eens kwijtgeraakt. Ik weet tot op de dag van vandaag niet waar het gebleven is. Misschien toch wel iets met de leeftijd te maken”, zegt hij met een knipoog. 

Voorlopig gaat Gijs zijn stuur niet inruilen voor de geraniums. “Zolang het nog goed gaat en ik me goed voel dan ga ik nog wel eventjes door. Ik besef me ook dat ik geen twintig meer ben. Maar ik denk dat dit werk me juist jong houdt. Het is werk, maar het voelt totaal niet als werk. Ik geniet enorm dat het nog kan.”