Samen onderweg

Dit verhaal verscheen eerder in ons personeelsmagazine Wat is er Loos.

De liefde voor het chauffeursvak kwam niet helemaal uit de lucht vallen. Van jongs af aan had Ellen al iets met auto’s en rijden. Ellen: “Mijn ouders hadden een autobedrijf en ik heb rijden altijd heel leuk gevonden. Vriendinnen vonden het soms eng om auto te rijden, maar ik herkende dat helemaal niet en durfde alles.” Toch lag de keuze om het chauffeursvak in te gaan destijds niet voor de hand, vervolgt ze haar verhaal. “Vroeger werd je als meisje gewoon geen vrachtwagenchauffeur, maar secretaresse of iets dergelijks. Dat werd ik dus ook, maar het bleef toch altijd trekken.”

Hoe leuk Ellen het vak werkelijk vond, ontdekte ze in coronatijd. “Door corona zat ik al bijna twee jaar thuis te werken achter mijn bureautje op de slaapkamer. Mijn oudste zoon Julian was al chauffeur bij Simon Loos en af en toe ging ik eens een dagje met hem mee. Dan was moeders er ook eens uit, haha. Je hoort weleens dat kinderen de transportbranche in rollen via hun ouders, maar bij ons was het andersom. Ik vond het zo fijn om bezig te zijn in de ‘echte wereld’ in plaats van steeds tussen dezelfde vier muren, dat ik dacht ‘Ik gooi mijn vakantiegeld ertegenaan en ga zelf mijn rijbewijs halen’.”

Zonder het aan haar man, familie en vriendinnen te vertellen, begon Ellen met lessen. Alleen haar kinderen wisten ervan. Ellen: “Ik verwachtte dat als ik het zou vertellen er commentaar zou komen en dat wilde ik er niet bij hebben. Het is best een intensief traject en ik wilde daarbij niet afgeleid worden door wat anderen er van vonden. Toen ik geslaagd was, zette ik het in de familie-app. Iedereen was verbaasd, maar ze vonden het vooral erg leuk en stoer. Zelf was ik ook ontzettend blij en trots dat ik het gehaald had. Ik heb nu alleen nog maar mijn C-rijbewijs voor op de bakwagen, maar op termijn wil ik ook nog wel mijn CE-rijbewijs gaan halen, zodat ik ook met aanhanger mag rijden.”

Ellen wilde haar rijbewijs niet alleen voor de lol halen. Voordat ze startte met lessen, nam ze daarom contact op met de HR-afdeling van Simon Loos om vrijblijvend te informeren wat de baankansen en mogelijkheden waren. “Ik ben natuurlijk ‘al’ 52 en ik wilde ook mijn kantoorbaan ernaast blijven doen. Maar er bleken allerlei mogelijkheden te zijn, zelfs als ik maar één dag als chauffeur aan de slag wilde”, vertelt Ellen. “We hielden app-contact en uiteindelijk ging ik op sollicitatie. Dat ging heel anders dan ik gewend was van sollicitaties in de kantoorwereld. Normaal trek ik altijd een jurkje aan naar zoiets, maar dat had ik nu maar niet gedaan, haha. Binnen een half uur stond ik weer buiten met mijn ‘baan voor erbij’.”

Sinds november stapt Ellen na een week kantoorwerk elke zondag op de vrachtwagen om de Albert Heijn filialen in Amsterdam te bevoorraden. Doordat het zo anders is dan haar reguliere werk, voelt dat als een uitje. Ellen: “Mijn doordeweekse werk is nooit klaar. Je kan maar blijven werken. In de vrachtwagen zit een takenlijstje met ‘hier lossen en laden’ wat je afwerkt en dan is het klaar. De eerste keer was dat heel raar toen ik naar huis reed, dat het gewoon af was. Qua werk is het ook overzichtelijk. Je laadt de karren, rijdt naar de klant en daar los je.” Hoewel ze geniet van het werk zou Ellen het niet de hele week willen doen. “Juist de combinatie maakt het voor mij leuk. En het zorgt ervoor dat ik flexibel ben en bijvoorbeeld ook met kerst kan helpen. Zodat iemand anders die fulltime chauffeur is dan vrij kan zijn”, licht ze toe. 

Wat Ellen gewend te doen is in haar werk bij de gemeente en Veiligheidsregio, (ze is ambtelijk secretaris van de ondernemingsraad, werkt bij de afdeling Risicobeheersing en zit in het crisisteam) neemt ze ook mee in haar werk als chauffeur. Opgewekt licht ze toe: “Ik denk graag mee over werkwijzen en processen. En als ik bijvoorbeeld iets zie dat defect is aan een vrachtwagen, dan stuur ik daar een mailtje over. Of als ik merk dat onwetendheid van andere weggebruikers leidt tot irritatie of onveilig gedrag, leg ik vriendelijk en rustig uit waarom ik bijvoorbeeld op die plek achteruitrijd of wat ik wel en niet kan zien in mijn spiegels. Dat werkt beter dan schreeuwen en schelden naar mijn idee. Ook als ik zelf iets niet weet vraag ik het gewoon. Ik ben immers ook nog maar een groentje in het vak. Het is heel fijn dat collega’s dan altijd bereid zijn om te helpen.”

Over haar zondagse avonturen als vrachtwagenchauffeur post Ellen regelmatig iets op social media. Vooral omdat ze het zelf leuk vindt hier wat over te delen. Wat ze niet had verwacht, was dat familieleden, vrienden en kennissen haar verslagjes trouw blijken te volgen en op zondagavond uitkijken naar een nieuwe update. Toen ze dat hoorde, realiseerde ze zich dat haar ervaringen wellicht ook anderen kunnen inspireren. Ellen: “Ik hoor vaak in mijn omgeving dat mensen er nooit aan gedacht hebben dat je ook op latere leeftijd je rijbewijs kunt halen en chauffeur kunt zijn náást een andere baan. Ik laat zien dat dat prima kan, dus wie weet, kan ik met mijn verhaal ook anderen over de streep trekken.” Ellen zelf is in ieder geval nog lang niet uitgekeken op haar chauffeursbaan. Dat blijkt wel als we vragen naar haar toekomstplannen: “Het mooie aan het vak is dat sommigen het ook nog doen na hun pensioen. Dat zie ik ook wel voor me, dat ik ook na mijn pensioen dit nog voor de leuk blijf doen.”