Samen onderweg met...

Het is donker. Gevoelstemperatuur -3. Alle winterse neerslag die maar naar beneden kan vallen, valt naar beneden. IJzige wind giert langs de muren van het distributiecentrum van Albert Heijn in Zaandam. Het is vroeg in de ochtend. De meeste mensen liggen nog op één oor, zitten warmpjes op kantoor of schuilen voor de neerslag in de cabine. Wilco niet. Hij wurmt zich tussen een trekker en trailer om kapotte luchthandjes te vervangen. ‘Een dankbare klus’, noemt Wilco het. Want na een klein uurtje sleutelen kan de gestrande chauffeur uit Geldermalsen weer de weg op. ‘Je bent een held’, roept de chauffeur uit z’n raam, wanneer de wielen van zijn wagen en oplegger weer beginnen te rollen. Wilco lacht en maakt een buiging. ‘Een goede start van de dag’, zegt hij trots. 

Wilco is één van de twee mobiele monteurs die Simon Loos rijk is. Vier dagen per week is hij op pad met de servicewagen, die hij zelf liefkozend ‘zijn domein’ noemt. Elke dag is hij op een andere standplaats om klein onderhoud aan trekkers en opleggers uit te voeren. Ook is hij contactpersoon voor onverwachte verstoringen of chauffeurs die met pech gestrand zijn. ‘Ik ontzorg de chauffeur.  Daarnaast hou ik op een simpele én goedkope manier het wagenpark netjes.’ Hij start zijn dag met een lijstje van klussen. De trekkers en trailers waar iets aan mankeert, staan voor hem klaar of komen gedurende de dag bij hem langs.  

Als klein jochie was Wilco altijd aan het sleutelen. Hij rondde in zijn tienerjaren de monteursopleiding af, maar besloot uiteindelijk om toch chauffeur te worden. ‘Ik snakte naar avontuur en spanning. Ik wilde op pad. Op mijn achttiende reed ik al heel Europa door en werkte soms wel tachtig uur per week.’ Dit heeft hij bijna twaalf jaar volgehouden. ‘Ik ontmoette in tussentijd mijn vrouw en we kregen samen een prachtige dochter en zoon. Alleen was ik nooit thuis. En in het weekend zat ik te knikkebollen omdat ik zo moe was. Ik was mezelf niet meer. Dat was voor mij de druppel. Het moest anders.’ Hij stopte tijdelijk met internationaal rijden en ging aan de slag in een kantoorfunctie. Al was dit het ook niet helemaal. Daarom ging hij de wagen weer op. De grens stak hij alleen niet meer over. Het sleutelen bleef alleen kriebelen. ‘Het liet me niet los. Dat is vaak het teken dat je iets moet.’ Op sociale media kwam hij de openstaande vacature van monteur bij Simon Loos tegen. ‘Ik heb altijd gezegd dat ik nooit bij Simon Loos zou gaan werken. Ik dacht dat een groot bedrijf heel onpersoonlijk zou zijn.’ Maar niets bleek minder waar. ‘Ik heb toch gereageerd, mocht de volgende dag op gesprek komen en het voelde direct ontzettend goed. Ik had het goed mis.’ De combinatie van zijn monteursopleiding en rijervaring bleek goud waard. ‘Ik heb een tijdje in de garage zelf gewerkt. Maar ik miste toch de zelfstandigheid en de vrijheid van het op pad zijn. De servicewagen stond stil, dus daar mocht ik toen de weg mee op.’  

Het werk heeft hij helemaal naar z’n hand gezet. Dit kun je goed zien aan het interieur van zijn wagen. ‘Het is mijn werkplaats, kantoor, kantine en gespreksruimte in één’, grapt hij. Alles ligt netjes op z’n plek. ‘Zo weet ik precies waar ik alles kan vinden. Ik hou er niet van om te moeten zoeken naar m’n spullen.’ Links liggen zijn verfbussen en reserveonderdelen. Rechts alle mogelijke moertjes en boutjes die je je maar kunt bedenken. Boven zijn werkbank hangen kleurplaten van zijn kinderen en op het blad staat een glazen potje met houten geurstokjes om, zoals hij zelf zegt, ‘het toch ietsjes huiselijker te maken’.     

a een bakkie koffie is het voor Wilco tijd om aan zijn ingeplande klussen te beginnen. Als de wagen eenmaal bij het dock staat, weten chauffeurs hem wel te vinden. Wilco: ‘De één komt om een praatje te maken, de ander heeft een klusje voor me. Het is altijd bedrijvig en gezellig.’ Omdat het regent, kan Wilco vandaag niet zijn hele lijstje afmaken. ‘Het is afhankelijk van het seizoen. In de zomer doe ik andere klussen dan in de winter. Als het regent kan ik bijvoorbeeld geen bumpers spuiten, want door de nattigheid loopt de verf er zo af.’ Het ene klusje na de ander vinkt hij van z’n lijstje af. Een breedtelampje opnieuw vastmaken, hoekje van een opgeschaafde trailer dichtslaan en zelfs een volledige instap van een truck vervangen. Bijna niets is hem te gek. En als het wel te gek is? ‘Dan zorg ik ervoor dat de wagen bij de garage wordt ingepland. Maar dan staat het voertuig stil. Dus dan moet het wel echt nodig zijn.’  

Wilco straalt als hij het over zijn werk heeft. ‘Aan de ene kant bedien je de chauffeurs en zorg je ervoor dat zij veilig hun werk kunnen doen. En aan de andere kant zorg ik ervoor dat het wagenpark netjes blijft. Deze combinatie geeft mij veel plezier.’ Ook is hij te spreken over Simon Loos. ‘Ik heb nog nooit zo’n prettige en betrokken werkgever gehad. Er wordt goed voor me gezorgd.’